Ieder dorp of stad heeft zo haar gewoonten of gebruiken. Galder en Strijbeek zijn daarop geen uitzondering. We hebben gemeent u een aantal handige tips of feitjes mee te willen geven waarmee u in de kennismaking met onze dorpen gemakkelijk kunt overleven. Zie het als een soort van inburgeringscursus. 
 

Het opsteken van de hand als groet !

Nieuwkomer of niet,  in Galder en Strijbeek word je overal en door iedereen begroet door het opsteken van de hand. Daarmee is de handgroet naar en van iedereen, bekend of onbekend een begrip in onze dorpen. Aanvankelijk vroeg ik me nog af 'ken ik die'. Maar na een aantal weken had ik het door. Ik steek mijn hand nu automatisch op zelfs buiten de grens van onze dorpen. De verbaasde of vragende blikken verraden direct of het al dan niet inwoners zijn van buiten. 

Galder en Strijbeek kennen een rijke geschiedenis. Op het landgoed Daesdonk stond dit kasteeltje wat in 1831 door brand is verwoest. De st. Jacobskapel dateert van 1468 en is een aantal malen gerenoveerd. Galder en Strijbeek hebben een duistere historie in de smokkel naar België. Het grenzeloze en het wars zijn van regels schijnt nog in het karakter van onze inwoners genesteld te zijn. Lees verder...

Sinds kort woonachtig in Galder of Strijbeek, het huis gereed,  denkt u op 31 december, na hard werken, het einde van het jaar goed te kunnen afsluiten door lekker te kunnen uitslapen. Helaas. Volgens een aloud gebruik wordt in Galder en Strijbeek het einde van het jaar door kinderen afgesloten met het wel bekende oudjaarszingen. Nee, niet het in Nederland bekendere nieuwjaarszingen op 1 januari, maar op 31 december met het in België meer bekende 'nieuw joarke ouwe'.  Er staan kinderen voor de deur die uw uit volle borst, en op geroutineerde wijze, uw een gelukkig nieuw jaar toe zingen. Veelal staan er achter de heg nog enkele bezorgde ouders toe te kijken. Ze kunnen het niet laten om van de kans gebruik te maken, om te bekijken wie er nu eigenlijk achter die specifieke voordeur woonachtig is. Ben dus alert dat u niet in badjas maar enigszins gepast aan de voordeur verschijnt.  Dan denkt u er misschien van af te zijn. Nee dus. Als de kinderen vervolgens zijn uitgezongen wordt er duidelijk iets verwacht. Er wordt verwachtingsvol gekeken naar een zakje op de borst, wat al dan niet vakkundig door ouders is gemaakt. Het is dan de bedoeling dat u iets in dat zakje deponeert. Was het vroeger een dubbeltje, rekening houdende met wat inflatie inmiddels 20 eurocent, wordt ook snoepgoed nu niet afgeslagen. Tja, dat moet je dan wel in huis hebben natuurlijk. In mijn eerste jaar in Galder heb ik het hele huis op zijn kop gezet om uit alle nissen en gaten wat te kunnen vinden waarbij zelfs de toen nog bestaande belgische franken of italiaanse liren werden benut om aan de teleurgestelde blikken van deze kinderen te kunnen ontkomen. Toen ook deze bron was uitgeput, zijn we maar ondergedoken, hebben de gordijnen gesloten en doken we weg achter de keukentafel om geen enkele schijn te wekken dat er iemand thuis zou zijn. (op oudjaarsdag werken er natuurlijk ook mensen). Er schijnt overigens ook een liedje te zijn over een vrek die de deur niet open doet. Het jaar erop waren we voorbereid !  Met snoepgoed en muntjes op zak zijn we nu wijzer ;). 

Carnaval hangt overal samen met een hele rits aan oude tradities. In Maerkrattenland hebben we maar één traditie: lak aan tradities. In ons mooie land doen we het graag wat anders. Wij hoeven geen prins carnaval en wij hoeven geen Raad van Elf. Er is een reden voor die rebelsheid. In 1993, een donkerder jaartal vind je niet, was er namelijk geen carnaval in Maerkrattenland. De manier waarop het vooraf werd gevierd, met een Raad maar meestal niet z’n Elven, werkte niet meer. Er was misschien nog wel wat animo voor carnaval in Galder, Strijbeek en Meersel-Dreef, maar er was niemand die het voortouw nam en er zijn schouders onder zette. De kroegen bleven leeg en van een optocht was geen sprake. Het was afschuwelijk.En het tastte het gemoed van de Maerkrat aan. Ieder die in 1993 oud genoeg was om het bewust mee te maken, krijgt er nog de rillingen van. Zelfs de natuur protesteerde. Wie een Galderse eik omzaagt en via de ringen terugtelt tot 1993 zal het beamen.Dat nooit meer, dachten de Maerkratten. Onder leiding van carnavalsvereniging  Cv Wit ik Veul  werd carnaval in 1994 gereanimeerd. Daar heeft veel werk ingezeten. Carnaval organiseren is meer dan een datumprikker sturen naar de gemeente en de kroegen laten weten dat ze beter wat extra bakken Juup kunnen aantrekken. Dankzij hen is carnaval in Maerkrattenland weer het volksfeest geworden dat geen introductie nodig heeft. Inmiddels hebben andere fanatiekelingen op hun stoelen plaatsgenomen, en die hebben Maerkrattenland opnieuw van verse impulsen voorzien.Zo is de dorpsquiz een begrip onder jong en oud geworden en brengt de Worst Naar Clara-kroegentocht elke jaar weer menig pater in extase. 

Galder-Strijbeek heeft een Dorpsraad. Lees verder...

 Galder ligt op een van de bedevaartroutes naar Santiago de Compostela en wordt jaarlijks door 50 - 100 pelgrims aangedaan om bij de St Jacobskapel om o.a. een stempel af te halen. Lees meer...